یو هاهاها

قضیه این است که من یک شربت تقویتی خریدم که اشتها آور است.به این صورت که یک قسمت از پشتِ مغزم، دوست دارم فک کنم پشتشه، رو فعال می کنه و این قسمت به معده سیگنال میفرسته که هوووی تو خالی هستی. And we desperately need food. من به عنوانِ صاحبِ آن معده و مغز و پشتش می دانم معده خالی نیست، این را به خودش هم می گویم، که باور نمی کند و خودش را می کوبد به روده و شش و پرده ی دیافراگم.پرده ی دیافراگم شاکی می شود که نه تو از ما درست استفاده می کنی و نه معده خودش را به من نمی کوبد. بلکه خودش را به من می کوبد. 

در نهایت پشتِ مغزم با دسیسه چینی و به کمک دست های پشت پرده سیستم کنترل اعصاب را وا می دارد به پاها سیگنال بفرستد و بفرستدشان شیر و کیک بخرند. و به دست ها سیگنال می فرستد که فلان و به آرواره ها که بهمان.و از آنجا به بعدش که دیگر ارادی نیست.بلکه غیر ارادی هست. 

نتیجه اینکه من روز به روز چاق تر میشوم. چاق تر و چاق تر می شوم. فیلم بردار دوربین را می گذارد روی زمین و از آن زاویه میبینیم که شکم من جلو و جلو تر می آید. سایه اش کم کم کل زمین را در بر می گیرد و بعد صحنه های سریع و بی ربطی را پشت سر هم میبینیم مبنی بر آتش سوزی، ادم هایی که با وحشت این طرف و آنطرف می دوند، خانه هایی که سقفشان کنده می شود( چرا واقعا؟) ، طوفان ها و گرداب ها و خبرنگارانی که در این اوضاع با حماقت دارند رو به دوربین می گویند "از خانه بیرون نیایید.به زیرزمین ها پناه ببرید و از عزیزانتان خداحافظی کنید. یو بستردز ". 

بله.این منم که آنقدر حجیم شدم که جهان را تسخیر کردم. 

می بینید؟ هر جور که میش برود من آخرش جهان را تسخیر می کنم.پس بترسید از من و عاقبتی که مثل کرگدن پشت سرتان می دود.